Lorelei znad Bystrzycy

Lorelei, Lorelei rozbiłam się o Twą skałę, ale po kolei. Germański mit o nimfie nastręczył mi pewnych trudności. Nie chciał zaskoczyć w mojej głowie. Wiedziałam tylko dwie rzeczy: po pierwsze, że Lorelei jest postacią mroczną (kto chce wiedzieć, o co chodzi niech zajrzy na bloga Bluefairy – charakterystyka postaci, że nic dodać, nic ująć), po drugie, co będzie elementem centralnym mojej pracy. Miała to być muszla znaleziona podczas spaceru nad Bystrzycą przywołująca skojarzenia z amonitem. Oto ona:

Koncepcja skrystalizowała mi się dość późno, ale pełna nadziei zasiadłam w piątek, późnym popołudniem,do szycia licząc, że zdążę na czas. A ten biegł nieubłaganie, natomiast kolejne elementy projektu okazywały się być nietrafione. W końcu na kwadrans przed północą byłam gotowa, jeszcze zdjęcie, szybka obróbka, zamieszczenie posta i  za pięć dwunasta można wrzucać w InLinkz. A tu się okazuje, że „wszystkie żabki śpią w jeziorze, tra la la la la la”,  „the collection has closed”.  Długą chwilę patrzyłam w ekran w stuporze, potem naszło mnie kilka niewesołych refleksji na temat życia, kondycji ludzkiej, kruchości planów i tak w ogóle. Nie pozostawało nic innego, jak pójść spać.

Na szczęście moja Lori, w sytuacji kryzysowej, nie zorganizowała sobie ucieczki opłacanej perłami. Nadal tu jest i nie można jej odmówić urody.

I jeszcze fota znad Bystrzycy

Każdy ma jakieś zasady

Ja wprawdzie nie mam kolegi na kolei, ale mimo wszystko jakieś zasady mam. Między innymi:

– Podróże kształcą, nawet te krótkie i niedalekie.

– Bierz jak dają, jak biją to uciekaj.

– Zupełnie na nic jest obiad bez przystawki.

Jak widać rozdawnictwo Kreatywnego Kufra wpisuje się w mój system wartości. No to siup.

(Aha, muszę dopisać do listy postanowień noworocznych znalezienie/pozyskanie/odkrycie paska bocznego, na razie musi wystarczyć post)

 

Wyzwanie, w którym na pewno nie wezmę udziału

Tak pomyślałam o „Ażurkach, koronkach…” ogłoszonych przez gościnną projektantkę na Szufladzie. Zupełnie nie moje klimaty, mogę sobie odpuścić. No. To mam święty spokój. No. I już mogłam się zabrać do pracy, bo przypomniałam sobie o pięknej fioletowej koronce kupionej przez mamę „bo rzucili”, za czasów kiedy to jeszcze „rzucali”.  Efekt przerósł moje oczekiwania i bardzo jestem zadowolona z konkursowego wisiora. Zgłaszam na wyzwanie.

 

Złoto Azteków

Bóg plonów – Roszpun, złóżcie mu ofiarę, a plon złocistej kukurydzy będzie nieprzebrany. Zaczynałam pracę od świetlistowłosej Roszpunki, zakończyłam na złocie Azteków. Gwoli wyjaśnienia, z całej baśni najbardziej przemówiły mi do wyobraźni kolory: żywa zieleń roszpunki i złocistość włosów Roszpunki i na tym postanowiłam się oprzeć. Oto urok rękodzieła. A z Roszpuna jestem wielce dumna i ogromnie mi się podoba. Zgłaszam go do wyzwania KK – baśnie: Roszpunka.

 

Zachodźże słoneczko skoro masz zachodzić,

bo mnie nóżki bolą po tym polu chodzić – mówi piosenka ludowa. W moim konkretnym przypadku chodzi o pole artystyczne. Pracę nad naszyjnikiem na wyzwanie Szuflady – Afrykański zachód słońca – zaczęłam prawie 2 tygodnie temu, czyli zaraz po ogłoszeniu konkursu. Był pomysł, były materiały i zapał do pracy. A w międzyczasie… a to nadgodziny, a to infekcje, a to wykwit życia towarzyskiego (to akurat super) i dziś, rzutem na taśmę, skończyłam. A koncepcja zmieniał się ze 7 razy i chciałam to rzucić w diabły po wielokroć. Ale jednak jest! Jest!

Mój afrykański zachód słońca. A wszystko eko i recyklingowo – wełna, bawełna i kokos, czyli filc, stary t-shirt i poduszka krawiecka oraz krążki kokosa z odzysku.

I jeszcze kilka europejskich zachodów słońca, które akurat, mam na stanie:

Tradycyjnie all the pictures made by Mąż. Dobranoc.

Bajkowe smoczątka

Nie wiem jak Wy, ale ja w dzieciństwie większą sympatią darzyłam negatywnych bohaterów bajek, czy może raczej dobranocek. Wydawali mi się inteligentniejsi, dowcipniejsi i posiadający bogatszą osobowość od pozostałych. Jako przykład posłuży  najlepiej książę Iktorn kontra Gumisie. Może właśnie dlatego do wyzwania Rozkręconych myśli zgłaszam kolczyki smoki. Error – smoczki, bo w sumie małe i dość sympatyczne, jak to wesolutkie towarzystwo pod spodem.                                         

grafiki ze strony venite.pl

 

Hej, hej Mars napada!

 

Przedstawiam komplecik „Mars napada”. Nazwałam go tak ze względu na broszkę, a raczej broszeczkę, bo jest bardzo malutka. Oczywiście zwracano mi uwagę, że Mars jest czerwony – ja to wiem, ale jak patrzę na ten kształt to widzę kosmitę, konkretniej Marsjanina, i nic na to poradzić nie mogę. I nie chcę. Komplet sfotografowano około 1,5 roku po przekazaniu właścicielce – Gosi, dlatego odrobinkę się zdefasonował. Czeka na remont.

Jako się rzekło – Mars napada – strzeż się Ameryko!  (bo czy ktoś z Was widział film, w którym kosmici napadliby jakiekolwiek inne państwo? Obcy najeżdżający Baktalórántháza – czyż nie ucieszna perspektywa?)

Wielki turkus

Pojawiły się nowe ciekawe wyzwania i aż mózg mnie świerzbi od pomysłów, ale palce nadal zdrętwiałe po poprzednim maratonie. Cóż, od czego ma się archiwum? Szaro za oknem, więc będzie turkus. Kolor, który budzi tęsknotę za latem i  powoduje falę wspomnień z minionych podróży, którymi chcę się z Wami podzielić.

Autorem wszystkich zdjęć jest mój niezwykle utalentowany małżonek.